Het grootste risico voor Israël, zoals de voormalige Iraanse president Akbar Rafsanjani ooit zei, is dat: "Het gebruik van zelfs één nucleaire bom binnen Israël zal alles vernietigen, terwijl het alleen schade zal toebrengen aan de islamitische wereld. Het is niet onredelijk om zo'n eventualiteit te overwegen." De toenemende nucleaire capaciteiten van Iran (en de ondoorzichtigheid daarover) zouden de westerse wereld veel meer moeten alarmeren dan het blijkbaar doet.
Maar de gevaren voor Israël van acties bij het I.C.C. - of, om die reden, van campusprotesten, boycot- en desinvesteringsinspanningen of verschillende soorten wapenembargo's - zijn minimaal. In tegenstelling tot sommige meningen zijn Israëli's geen "kolonisten." Joden geloven dat ze oorspronkelijk uit het land Israël komen omdat ze dat doen. En het zionisme, verre van een koloniaal project te zijn, is de oudste antikoloniale strijd in de geschiedenis, die begon tijdens de Romeinse tijd, zo niet de Babylonische ballingschap ervoor.
Net als Iran heeft Israël nog steeds diepgaande binnenlandse kwetsbaarheden, waarvan slechts enkele aan het licht kwamen in de maanden van protest over de gerechtelijke hervorming die voorafgingen aan 7 oktober. Dat zegt nog niets over rechtse extremisme, de weerstand van de ultraorthodoxen om aan hun burgerlijke verplichtingen te voldoen of de uiteindelijke vraag van een eventuele Palestijnse staat. Maar geen van die zaken hoeft de diepste overtuigingen van het zionisme in gevaar te brengen: dat Joden het recht hebben om zichzelf te regeren als een soevereine staat in hun oorspronkelijke thuisland.
Voor de heersers van Iran zijn de risico's ernstiger. Ze hebben altijd beweerd de voorhoede te zijn van een islamitische revolutie, maar lijken te zijn vergeten dat revoluties de neiging hebben om zichzelf te verteren. Het Iraanse volk wil over het algemeen geen islamisten zijn. Maar Israël wil, en zal vechten, om zichzelf te blijven.
Wees de eerste om te beantwoorden aan deze algemene discussie